Column van de por - ouderbezoek: tante Door

Ik voel me namelijk soms ook toiletjuf. Of nee, schoonmaakster. Toch? Brandweervrouw, taxichauffeuse, scheidsrechter, kok, schilder, EHBO, dienstbode. Poeh…! Briesend ga ik door het huis. Voor de tweede keer deze week ben ik vuilnisvrouw, wasmoeder, bakker, glazenw…. Wacht. U herkent het hé? Er schieten allerlei filosofische hoogstandjes door mijn hoofd. To be or not to be.. Ik denk dus ik besta. “Dag zeg, schop onder je kont, denk maar aan de leuke dingen hoor”, zeg ik tegen mezelf. 

Op sommige dagen, als ik bijvoorbeeld voor de tweede keer een olifantenmodderbad uit de Serengeti van de deuren afhaal en zie dat het toilet gebruikt is door een paar wilde apen, ben ik er even klaar mee. Dag koffie en boek, of die serie die ik nu eindelijk eens even wilde kijken. Had ik vrijdag het gehele huis spic en span en plannen gemaakt om deze zaterdag eindelijk eens die oude zooi uit te zoeken, kan ik mooi weer opnieuw beginnen.  

Rond 10 uur hoor ik: “Joehoe…we zijn er”! Ik zucht. “Ja gezellig!” Oprecht. Maar een half uurtje later en je had me een gat in de lucht zien springen. Ach, het is bezoekdag, pap van één van de kids komt op bezoek. Hij is begonnen op de voetbal, en samen hebben ze het hier thuis daarna vaak nog leuk. We hebben deze relatie tussen vader en zoon zien groeien van verdriet en onvermogen naar vertrouwen en geluk. Vijf jaar. Best een lange tijd. Maar wat is het toch mooi dat ze samen de draad weer op konden pakken en mooie dingen kunnen delen. Ook vader, in zijn kwetsbaarheid. Ik heb bewondering voor hem, van mens tot mens. Hoe hij het doet, hij doet ‘t toch allemaal “maar even”. Uitgezonderd van een enorme griep; hij is er. Altijd. 

Van tevoren brengt dit nog wel wat “mieren in mijn buik”-gevoel bij onze knul met zich mee. Hij legt de lat hoog voor zichzelf en heeft een klein beetje de neiging om voor iedereen om zich heen te zorgen. En dan ook nog een beetje extra voor zijn pap. “Wat voor soep heb je gemaakt?” vraagt hij. Op zijn verzoek zorgen we altijd voor een lekkere lunch. Het liefste soep, want dan kan pa een bakje meenemen. “Kippensoep en tosti vandaag vriend!”. Hij wrijft in zijn handen van voorpret. We drinken koffie, ze gamen wat op zijn kamer. “Aan Tááááááfel!”, roep ik rond half 1. Samen komen ze lachend naar beneden, en met z’n vijven lunchen we aan tafel. Ik zie vader genieten van de gezelligheid. Voor ons zo gewoon, voor hem uniek, realiseer ik me. Deze momenten gun ik ze. Samen, maar ook met onze pleegdochter, die er tijdens dit soort momenten voor hem net zo goed bij hoort. 

Ze gaan samen buiten een wandelingetje maken en doen daarna nog een spelletje. Dan is het langzaam tijd om dag te zeggen. Altijd een moeilijk moment, maar tegenwoordig ook een moment van terugkijken: wat was het fijn! En van vooruitkijken: wat gaan we de volgende keer doen? Heel voorzichtig zegt vader: “Ik zou het erg leuk vinden om de volgende keer samen naar de bioscoop te gaan. Mijn brein maakt allerhande denkbeeldige (maar enorm mislukte) Fortnite vreugdesprongetjes…wat gaaf! Blijkbaar is het bezoekje aan het museum, voor het eerst, samen, zó goed geweest voor beiden, dat pa het aandurft. Ik kijk opzij en zie de lichtjes in de ogen van onze kanjer. En denk: “kind, wat heb je hiernaar verlangd en samen met je vader hard aan gewerkt”. 

Geen filosofisch licht ontspoorde gedachtes dwalen er nu door mijn hoofd. De rotzooi boven kan me op dit moment gestolen worden. Ik hoor op de achtergrond de radio: 

“Wacht niet om te vieren.
Wacht niet om te vechten. Voor alles wat je waard is. Voor je 't weet is het voorbij. 
Wacht niet om te lachen. Wacht niet om te zeggen aan diegenen die je lief zijn: ”Blijf jij hier bij mij”. 
Wacht niet om te dansen. 
Wacht niet om te vallen. Wacht niet tot secondes overgaan in een minuut. 
Want alles, ja, alles is nu”  (Diggy Dex)

En dit… dit maakt het ‘tante Door’-gevoel alweer heel anders!

Geschreven Angelique Teeuw,
Por-lid