De boodschap van Leony is duidelijk: of je nu ouder, sportleraar of buurtbewoner bent, iedereen kan een positieve invloed hebben op het leven van een kind dat opgroeit in onveilige en stressvolle omstandigheden. 

 ‘In mijn puberteit werkte ik een aantal zomers bij een bollenkwekerij. Ik logeerde dan bij onze oude buren die daar vlakbij waren gaan wonen. Bij dit gezin kon ik voor het eerst in mijn leven mezelf zijn; ik was altijd heel erg blij als ik daar was. We werkten dan 5 weken lang en al die tijd had ik dus gewoon heerlijk die bescherming om me heen.’ Aldus David. 

Ze wil aandacht geven aan de omstandigheden en factoren die er juist voor zorgen dat kinderen ondanks onveiligheid in hun jeugd zich kunnen ontwikkelen door veerkracht en hulpbronnen in de omgeving.  

Het vergroten van veerkracht bij kinderen is zo belangrijk omdat het kinderen helpt te herstellen van wat ze hebben meegemaakt, en hun de mogelijkheid biedt zich ondanks alle hobbels onderweg gezond te ontwikkelen. 

In het boek beschrijft zij kort en duidelijk de theorie over de impact van trauma en de rol van veerkracht in het leven van kinderen. Het boek leest goed weg omdat daarbij de interviews met de overlevers van een onveilige opvoeding zijn toegevoegd. 

De (nu volwassen) geïnterviewden vertellen over hun onveilige jeugd en wat hun veerkrachtbronnen zijn.  

Jeen vertelt bijvoorbeeld: ‘Als kind logeerde ik vaak samen met mijn zusje bij mijn oom en tante. Voor mij was het daar perfect. Ik mocht er fietsen uit elkaar halen en als ik ze dan weer goed in elkaar zette vonden ze dat geweldig. Dat ze erop vertrouwden dat ik dat kon doen was ik niet gewend, en ik was echt trots als het me gelukt was.’ 

Marlene: ’Mijn pleegmoeder is altijd een belangrijk persoon gebleven. Toen ik daar kwam wonen zei ze: “Ik heb gehoord dat je veel hebt meegemaakt, wat er niet goed is gegaan, maar ook dat je sportief bent en goed voor mensen kan zorgen, dus laten we het daar eens over hebben!’ Dat was zo fijn om te horen en ze was altijd zo positief. We hebben nog steeds een goede band. Het is fijn dat iemand je zo lang kent. Je wordt elkaars geschiedenisdrager!’ 

Leony pleit ervoor dat we de vraag ‘Wat is er met dit kind aan de hand?’ vervangen door de vraag ‘Wat heeft dit kind meegemaakt?’ Dat is een vorm van ontschuldiging, waardoor je het verschil kan maken, net zoals bij het bieden van sociale steun, geloof in eigen kunnen, gevoel van veiligheid en enige controle,  hulp bij reguleren van emoties, gevoel van verbondenheid, ergens bij horen. 

Een echte aanrader!