Dat pleegouders soms de 1000-dingen doekjes van de maatschappij zijn dat wist u al. Niet-pleegouders kijken soms naar ons alsof we helden zijn, maar in de spiegel zien we ‘s ochtends gewoon iemand die liever lekker doorgeslapen had of iemand die even geen zin heeft om weer het ontbijt te moeten maken.
Zelf vorm ik met mijn man een ‘bestandspleeggezin’ en wij hebben ruim tien jaar geleden dus welbewust gekozen om pleegouder te worden. Natuurlijk weet je dan dat er zware momenten zullen komen maar het probleem is dat je nooit weet welke problemen jij toebedeeld krijgt. Gedoe met de ouders? Een kind met een volle rugzak? Of toch onduidelijkheid over het perspectief? Het kan allemaal. Maar: het kan ook allemaal niet aan de orde zijn.
En dan kom ik weer terug bij de niet-pleegouders. U weet wel wie ik bedoel. Van die ouders die op het schoolplein na je eerste zin al zeggen “O, ik weet PRECIES wat je bedoelt” om dan daarna minutenlang te kletsen over hun kind. Of die ene collega (die dit nooit mag lezen!) die zei dat zijn zoontje ook dyslexie heeft, toen ik zei dat we ruim een jaar op de wachtlijst stonden voor specialistische behandeling.
Goedbedoeld, maar je hebt er weinig aan. Nee, geef mij maar een Enver-koffieochtend of avondje bij JeMagErZijn (een aanrader!). Je gaat zitten en nog voordat je de koffie ingeschonken hebt merk je dat de ander je begrijpt. Herkenbare hilarische momenten, gebeurtenissen die haast ondenkbaar lijken, noem maar op. En die problemen uit de basiscursus? Tsja, gek genoeg is dat ook het leuke aan pleegzorg: als 1000-dingen doekje krijg je elke vlek wel weggepoetst!
Heeft u een lieve, hardwerkende, betrokken, bescheiden, handige, bereidwillige, flexibele pleegzorgwerker? Of “gewoon” eentje met een gouden hart?
Neem gerust contact op om hem of haar aan te melden voor de Pluim. Mail naar Por.enver@gmail.com.