Wellicht herinner je je nog een eerdere column genaamd “Arm Kind?” Hierin beschreef ik de pijn van mijn pleegmoederhart vanwege het wekelijks verstoren van een enthousiaste voetbalwedstrijd van onze pleegdochter door haar op te halen voor speltherapie. Over Fransje die verborgen moest blijven in de kinderwagen. Ik heb nieuws: Het gaat goed met onze kleine, maar toch grote stoere meid! In ieder geval veel beter. Wat zich daar allemaal precies in de spelkamer heeft afgespeeld blijft soms in nevelen verhuld voor ons😉 maar dat het zijn vruchten af heeft geworpen is duidelijk!
We zien een meer zelfverzekerd kind. Ze zit letterlijk en figuurlijk beter in haar vel. Ze wil(de) het liefst jongenskleding aan en alles doen wat jongens doen en alles leuk vinden wat jongens leuk vinden. Ze was, aldus de speltherapeute, waarschijnlijk te kwetsbaar als meisje. En nu? Ze danst, ze beweegt soepeler, kijkt anders uit haar ogen en ze zingt soms zelfs! Ze fluistert in mijn oor dat ze behalve dino’s en Spiderman, Top Model toch ook wel een beetje leuk vindt; “Kan dat allebei, mama?” Ja natuurlijk, schat!
Milder
Waar we haar een jaar geleden nog niet toe vonden aan echt op voetbal gaan, want; ze interpreteert elk gedrag als vijandig en tegen haar, dat is voor een teamsport niet handig, kan ze nu veel meer het goede zien in mensen; Ze stoot niet bij voorbaat al af. Milder is ze geworden. Dat is een juist woord. Milder. Naar andere kinderen. Naar ons en vooral naar haar (biologische) moeder. We kunnen haar moeder noemen zonder dat ze gaat schreeuwen, haar handen voor haar oren doet en “Nee” gaat roepen. Ze kan door de galerij op mijn telefoon scrollen om foto’s van toen ze 2 of 3 jaar was te bekijken en waar ze soms ook foto’s van bezoeken met haar moeder tegen komt. En nee, ze swipet dan niet meer snel door. Pas belde hun moeder en sprak ze met onze andere dame, haar zus. Ze zei: “Ik wil haar niet aan de telefoon, maar doe haar maar de groetjes”.
Winst
Bijna anderhalf jaar had ze haar moeder niet gezien. Drie maanden terug, was er weer een ontmoeting. Het koste haar dit keer slechts twee dagen hersteltijd, in plaats van minimaal 2 weken. Gisteren nog zei ze: “Ik denk dat ik haar over 5 jaar weer wil zien. Maar dan moet jij er wel bij zijn”. Van nooit naar ooit dus. Wat een winst!
Een kado vol betekenis
Voor de speltherapeute mocht ze iets kopen als dank. Natuurlijk mocht ze het zelf uitkiezen. Ze koos voor een beeldje van een koalabeertje dat tevreden kijkend in een soort foetushouding ligt. Ze maakte er van een doosje een mooi mandje omheen, met snippers erin zodat hij zacht lag. Goed verzorgd. Dat wat voor haar voor een groot deel ontbrak in haar eerste jaar. Ik moet slikken als ze er in de winkel mee aan komt zetten. Ja, dit blijft een kwetsbaar thema. Ze zegt vastberaden dat ze dit écht wil geven en dat M. ook echt begrijpt waarom ze dat kiest. Ik snap het. Die twee hebben immers iets speciaals samen. Samen allerlei verhalen in de spelkamer beleefd. Dat wat voor anderen in nevelen verhuld bleef. En dat mag ook. Moet ook. Ze heeft recht op dat stukje voor zichzelf. Wat daar ook gebeurd is, het heeft geholpen! Haar pijn is voor haar nu te dragen.
Rust
Ik zie dit als een mijlpaal in haar leven; afsluiten van de speltherapie. 60 sessies heeft ze ongeveer gehad. Wat zal het wennen zijn om niet meer wekelijks deze rit te maken. Ook de momenten samen in de auto op de heen- en terugweg zal ik missen. Soms wilde ze liedjes zingen. Soms wilde ze rust en viel ze om de hoek al in slaap.
Rust. Dat is wat we bij haar zien. En wat we haar zo gunnen. Wat we elk kind gunnen. Van hieruit kan ze verder groeien. Wat zijn we blij en dankbaar. Wat zijn we trots op deze kanjer! En natuurlijk ook op de speltherapeut.