Als ik nu terugkijk, vond ik het pittig. Het was zwaar, eigenlijk traumatisch, maar het was ook wel een veilige haven voor mij.

Mijn pleegmoeder! Het leukste aan haar was dat ze echt liet merken dat ze achter mij stond. Ik kom uit een situatie waarin ik dat niet had gekend, dus het was heel fijn dat ik dit wel had bij haar.

Ik heb daar eerst in de dagpleegzorg gezeten toen ik ongeveer 9 jaar was, en toen ik 11 jaar was ben ik overgestapt naar fulltime pleegzorg. Ik kwam daar in een gezin met 4 andere kinderen, terwijl ik in mijn pleeggezin enig kind was, dus dat was enorm wennen.

Dat zodra het kind wordt geplaatst, ze niet direct veel dankbaarheid hoeven te verwachten van het kind. Later, naarmate ze volwassener worden, kunnen ze echter wel degelijk dankbaar zijn. Op dat moment voelde ik dat niet. Het voelde als verraad naar mijn eigen ouders toe, van wie ik weg werd gehaald. Het was heel naar om in een nieuw gezin terecht te komen, dus de dankbaarheid was er niet en het was toen voor mij ook geen leuke tijd. Maar later kijk ik er toch heel positief op terug.

Zeker! Het zijn toch echt wel mensen die in mijn hart zitten, ondanks dat ik het nooit helemaal gevoeld heb, want ik kom natuurlijk van hele andere ouders en ik was 9 toen ik werd geplaatst in de dagpleegzorg. Dan heb je al een basis ergens anders liggen, maar tuurlijk heb ik een goed gevoel bij mijn pleegouders.

De grootste zorg die ik heb over pleegzorg is: Wat als er te weinig pleeggezinnen zijn? Hoe kunnen we dan de kinderen een veilige plek geven? Ik ben geen fan van een tehuis waar kinderen op een leefgroep zitten; daar ben ik absoluut tegen.

Door mij in een pleeggezin te plaatsen! Dat is heel belangrijk voor mij geweest. Ik heb altijd gedacht dat als ik op een groep geplaatst zou worden, ik hier niet meer had gezeten.

Dat het afschuwelijk is. Dat je echt je hoofd omhoog moet houden, want er is altijd een weg omhoog. Ik geef daar zelf lezingen over en ben ook erg bekend in de media, kranten en podcasts, dus daar kunnen ze naar mij luisteren, kijken en lezen over wat ik tot nu toe heb bereikt.

Nou, zeker als klein kind deed mijn pleegmoeder wel dingen met mij apart, bijvoorbeeld eventjes samen ergens naar buiten gaan, een ijsje halen of ergens pannenkoeken eten. Dat soort ontspanning was er wel degelijk. Ze voedde mij eigenlijk op zoals ze dat bij hun andere kinderen hebben gedaan en ik vond dat heel gelijkwaardig. Het was fijn, maar toch wel een zware tijd.

Dat pleegkinderen gelijkwaardig in de maatschappij willen staan, dus ook aan mensen die wel een gezonde opvoeding hebben gehad. Ze willen gelijkwaardig behandeld worden. Ze willen geen stempel van “oh, jij bent een pleegkind”. Ze willen gewoon als anderen worden gezien.

Je bent als pleegkind toch altijd bang dat mensen iets aan jou zien van jouw verleden. Zo ben ik 4 jaar geleden gescheiden en als ik nu ga daten, vraag ik mijn vriendinnen altijd of je aan mijn hoofd kunt zien dat er ergens een pleegzorgverleden in zit. Dan zeggen ze altijd nee natuurlijk niet, doe eens even normaal!