Hun moeder heeft geen telefoon noch een vaste of verblijfplaats, dus voordat het via via geregeld is, gaat er wat tijd overheen. En omdat moeder vanwege verslavingsproblematiek in het moment leeft en haar tijdsbesef niet zo is als bij de gemiddelde mens, is het ook weer spannend of ze (op de juiste dag) komt.

Voor onze 8 jarige hoefde het bezoek niet zo. “Ze heeft al genoeg kansen gehad, mama”. Wij als haar pleegouders willen dat respecteren, maar vinden het toch ook onze taak om daar soms wat nuance in aan te brengen. Het is en blijft hun moeder en je moet mensen in het leven, binnen bepaalde kaders, soms steeds weer opnieuw een kans geven. Ze mogen zichzelf een beeld van hun moeder vormen, maar we willen ook dat dat beeld soms geactualiseerd wordt. We boden een escape voor als het echt niet ging.

Het bezoek vond bij familie thuis plaats. We waren er 5 minuten van te voren. Moeder was er al en was zich in de badkamer aan het opfrissen. Op verzoek van het familielid moest moeder haar plakwimpers en de zwarte kohlpotloodrandjes eraf halen, “omdat dit voor de kinderen te eng zou zijn”. Prima natuurlijk. Na twintig minuten… even kijken… Moeder was in paniek; ze vond dat ze er niet uitzag met pukkels en wallen. En ze was ontzettend zenuwachtig. Na 50 minuten ben ik als pleegouder naar haar toe gegaan. Snikkend viel ze me in de armen. Zo nerveus, zich zo druk makend om hoe ze eruit zag. Ik stimuleerde haar om nu die badkamer uit te komen; de spanning liep bij iedereen alleen maar op. Daar kwam ze… Haar meiden kregen een knuffel (in mijn ogen alsof ze ze gisteren nog gezien had) en ze stortte zich vervolgens op de schaal oliebollen. Alsof ze een week niet gegeten had en misschien was dat ook wel zo.

Vervolgens ging ze naar buiten om te roken. En bleef 40 minuten weg…. Ze was 5 minuten binnen en ging aan de kinderen uitleggen dat ze “echt ook nog even een groene sigaret moest, want die maakt me rustig”. Ze heeft een tijd naar haar aansteker gezocht en eenmaal weer gevonden moest de blow nog opgerookt worden. Het familielid en moeder kregen ruzie; “Besteed nou eens aandacht aan die kinderen”.

De moeder had een echt vosje. Zoals sjieke mevrouwen wel eens hebben. Gevonden bij een berg afval. Inclusief letterlijk hangende pootjes, een staart en een koppie. Ze was er erg blij mee, want het was soms toch wel erg koud ‘s nachts. Ze deed hem om haar nek en liep er mee naar de kinderen die snel achteruit deinsden.

Ze heeft met elk van haar kinderen 20 minuten geknutseld en reageerde teleurgesteld toen ik aangaf dat het 17.00 uur was. Tsja…

De kinderen kregen weer een dikke knuffel en de moeder vertelde haar dochters dat ze veel van hen hield.

Onze oudste was teleurgesteld. “Mama, ze vroeg niet eens hoe het was. Niet naar mijn school en niet naar mijn sport”. Ik erken dat dat niet leuk is. Ik vraag haar of ze daadwerkelijk gerustgesteld is nu ze haar moeder weer heeft gezien? “Nee, mama, weet je wat ik dacht? Wat komt daar nou voor soepstengel binnen? Ze is echt dun! Ik maak me nu alleen maar meer zorgen”.

De jongste zei: “Ik heb haar weer een kans gegeven, mama. Maar ze heeft hem weer verpest. Heb je het nou gezien? Ik hoef haar pas over 5 jaar weer te zien”.

Tsja….waar doe je goed aan? Een oudste meisje dat zich bijna verantwoordelijk voelt voor haar moeder, maar ook verdriet heeft omdat diezelfde moeder niks aan haar vroeg. Geen moeder-dochter momentje zoals ze gewend is. Een jongste die zo stellig is dat het nu voor haar klaar is. Kun je dat besluiten als 8 jarige? Kortom, dat hectische bezoek, waarbij moeder meer aan- dan afwezig was in de ruimte waar haar meiden ook waren, was voor hen een teleurstelling.

De volgende dag krijg ik van het familielid waar het bezoek plaats vond een foto van een handgeschreven briefje. Het is van de moeder van onze dametjes; ze bedankt in het briefje het familielid en mij dat ze haar meiden weer heeft gezien. Het was het mooiste van heel 2023. Het heeft haar goed gedaan en ze schrijft er voorlopig weer tegenaan te kunnen “want ze heeft van hen genoten”.

Tsja….