Elma en Arjan zijn al 23 jaar pleegouders. Voor de adoptie van hun oudste zoon verwelkomden ze de eerste 3 pleegkinderen in hun gezin. En er volgden meer pleegkinderen. Sommigen bleven maar kort, anderen gingen nooit meer weg.
Ze begonnen met vakantiepleegzorg. Elma werkte in het basisonderwijs en wilde iets betekenen tijdens de lange vakanties die ze had. In de zomer- en herfstvakanties logeerden er drie kinderen bij hen. Toen deze kinderen ook in het weekend een plekje nodig hadden, besloten ze dat te bieden. En zo gebeurde het dat ze van vakantiepleegzorg de deeltijdpleegzorg inrolden. Omdat dat zo goed ging, besloten ze zich ook voor crisispleegzorg open te stellen. Hun huidige pleegkinderen zijn ooit in een crisissituatie als pleegkind bij hen komen wonen en nooit meer weggegaan.
“Maar er waren uiteraard ook kinderen die wel weer weggingen”, vertelt Elma. “Zij gingen weer terug naar hun ouders of bij een ander pleeggezin wonen.”
“Natuurlijk zijn dat moeilijke momenten”, vertelt Arjan. “Je hecht je aan de kinderen en dan gaan ze weer weg. Vooral het vertrek van de tweeling, 2 jongetjes die na 1,5 jaar weggingen, was erg moeilijk. Maar tegelijkertijd was dit ook heel mooi, omdat ze teruggingen naar hun ouders. En dat gun je uiteindelijk ieder kind.”
Elma vertelt dat ze een gezin als alle anderen zijn. Ze starten de dag samen aan tafel, lezen uit de bijbel en daarna gaat ieder zijn eigen weg. De kinderen gaan naar school en Elma en Arjan naar hun werk. “Wat dat betreft zijn we niet bijzonder”, zegt Elma. “Het enige waarin we wellicht verschillen van andere gezinnen is het contact dat we hebben met onze pleegzorgbegeleider en de voogden. En zeker tijdens de crisisopvang van pleegkinderen hebben we altijd veel contact met de familie van het kindje.”
Hoewel het opvangen van pleegkinderen hen goed afgaat, benadrukken Elma en Arjan het belang van een goed netwerk. Zonder hun sociale vangnet zouden ze het allemaal niet voor elkaar kunnen krijgen. Dat was zeker zo in de tijd toen ze een pleegkindje hadden dat regelmatig naar het ziekenhuis moest voor operaties en controles.
“En een goede samenwerking met de pleegzorgorganisatie is heel belangrijk. Wij hebben een vaste pleegzorgbegeleider voor al onze 4 pleegkinderen. Zij loopt echt mee in ons gezin en kent alle ins en outs. Dat is zo waardevol.”
Arjan vult aan: “Dus pleegzorg kan zeker pittig zijn, maar je hoeft het niet alleen te doen!”
Dat pleegzorg pittig kan zijn, houdt veel mensen tegen. “We horen vaak van mensen dat ze ook wel pleegouder zouden willen worden, maar twijfelen omdat het zo moeilijk kan zijn”, vertelt Arjan. “Je kunt bang zijn voor wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Maar dat hoeft allemaal niet te gebeuren. En het is gewoon hartstikke mooi om te doen, als pleegouder kun je kinderen zoveel geven.”
Dit ervaringsverhaal staat op pleegzorg.nl.
