Margreet is bijna tien jaar pleegmoeder van Bert, een vrolijke puberjongen van inmiddels 17 jaar oud. Margreet had wat langer de tijd nodig om de keuze te maken om voor het pleegouderschap te gaan, maar toen ze zich eenmaal aanmeldde, woonde Bert binnen een paar maanden bij haar.
Kinderen zijn wel op een andere manier heel aanwezig in Margreets leven. Als vrijwilliger organiseert ze jaarlijks festivals voor kinderen waarvan de opbrengst naar het goede doel gaat. En dan, een zomer, wordt Margreet door een pleegzorgorganisatie benaderd met de vraag of zij met een kraampje mogen staan op het festival dat zij organiseert. Ook Margreet neemt een flyer over pleegzorg mee naar huis. Wat ze leest trekt direct haar aandacht, het lijkt haar heel mooi om op deze manier iets te betekenen voor een kind. Ze besluit zich aan te melden voor een informatieavond.
Margreet bezoekt de informatieavond en wordt nog enthousiaster. Ze meldt zich aan voor het traject om pleegouder te worden bij Enver. Vol goede moed start ze. Vele gesprekken volgen, over haar beweegredenen, persoonlijke situatie en haar eigen jeugd. En ook is er veel aandacht voor haar netwerk. “Terecht”, merkt Margreet op. “Als pleegouder is het zo ontzettend belangrijk om een netwerk te hebben waar je op kunt terugvallen.”
Na het traject twijfelt Margreet of ze als alleenstaande daadwerkelijk voor het pleegouderschap kan kiezen. Ze vraagt om aanvullende gesprekken met de pleegzorgorganisatie en gaat bij haar netwerk na of ze op hen kan rekenen wanneer ze een pleegkind heeft. Nadat haar twijfels zijn weggenomen meldt ze zich in oktober aan. Ze geeft door dat voltijdpleegzorg (linkje maken) goed bij haar zou passen en dan het liefst een kind vanaf een jaar of negen of tien.
En dan gaat het ineens snel. Wanneer Margreet korte tijd daarop de Bureaudienst pleegzorg aan de telefoon heeft, geeft de medewerker aan dat ze toevallig net een jongen hebben die wacht op een pleegouder. Deze jongen is alleen bijna 8, dus geen 9 of 10. Hij kan niet meer thuis wonen omdat zijn moeder een licht verstandelijke beperking heeft en hierdoor niet in staat is om goed voor hem te zorgen. Ondanks zijn leeftijd geeft Margreet aan dat deze jongen heel welkom is.
Margreet krijgt veel informatie over Bert en een foto van hem. Dan heeft ze een afspraak met de pleegzorgbegeleider van Enver, iemand van jeugdzorg en de ambulant begeleider van de moeder van Bert. Tijdens dit gesprek worden over en weer veel vragen gesteld. Niet lang daarna maakt ze kennis met de moeder van Bert, en kort daarop ontmoet ze Bert. Het voelt goed, ook voor Bert en Berts moeder. Berts moeder geeft aan dat ze het goed vindt dat Bert bij Margreet gaat wonen.
Om Bert vast een beeld te geven van wie ze is en hoe het er bij haar thuis aan toegaat, maakt Margreet maakt een doosje met allerlei dingetjes van zichzelf: foto’s van haar huis, van haar familie, foto’s van haar lievelingseten. Al snel komen Bert en zijn moeder op bezoek bij Margreet thuis. Daarna volgen een middag wennen, een dag wennen, een dag en nacht wennen en dan een heel weekend. Kort daarop trekt Bert bij Margreet in.
Margreet: ‘Tijdens het verhuizen zat Bert met een wat bleek gezichtje achterin de auto, maar toen ik hem mijn hand gaf, zag je hem wat bijtrekken. Dat was erg fijn.’ Bert zei toen: “Ik ga één jaar bij jou wonen, dan ga ik weer thuis bij mama wonen”. Margreet antwoordde toen dat dat helemaal goed was. Ze begreep dat dat op dat moment was wat hij aankon.
Bij Margreet thuis begint ze meteen met het aanbieden van veel structuur. Hier gedijt Bert heel goed bij. Maar toch lopen ze tegen moeilijkheden aan. Bert zit aan de ADHD-medicatie, maar die lijkt hem meer kwaad dan goed te doen. En al snel merkt Margreet dat de adviezen die zij vindt op basis van zijn diagnoses ADHD en autisme niet werken. Daarom stopt hij bij Margreet vrij snel met de ADHD-medicatie. Zonder deze medicatie begint Bert weer te zingen en fluiten.
Met de moeder van Bert hebben ze altijd goed contact. De ene periode meer, de andere weer wat minder. Margreet: ‘Bert mag hierin aangeven wat hij wil’. En sinds 2021 heeft Margreet de voogdij over Bert gekregen, maar dit is eigenlijk een formaliteit die vooral praktisch heel handig is.
Het gaat goed met Bert. Hij groeit op tot een vrolijke, lieve jongen, maar toch blijft hij het vaak moeilijk hebben. Zijn problemen blijken diep te zijn geworteld. Hij heeft veel last van vroegkinderlijk trauma en dit zorgt voor uitdagingen op allerlei gebieden. Margreet bijt zich hierin vast en zoekt alle informatie op die ze maar over dit onderwerp kan vinden. Wanneer ze een blog leest van Esther Groenewegen, van alshechtennietvanzelfgaat.nl, herkent ze daar zoveel in dat ze besluit een inspiratiedag bij haar te volgen. Die dag is zo waardevol, dat ze een jaartraining volgt en daarna besluit om samen met pleegzoon Bert in mei van dit jaar naar het Healing Hearts Camp in Amerika te reizen. Door alles wat ze de afgelopen tijd hebben geleerd, zit Bert nu steeds beter in zijn vel.
Margreet kijkt met vol vertrouwen naar de toekomst. Ik heb hem in de afgelopen jaren echt zien opbloeien. ‘Ondanks de uitdagingen vind ik het zo mooi om pleegmoeder te zijn van Bert, het is een heerlijk kind!’
Margreet heeft nog wel een tip voor mensen die eraan denken om pleegouder te worden. ‘Je hoeft er niet alleen voor te staan. Je kunt altijd terugvallen op je pleegzorgbegeleider. Voor beginnende pleegouders bestaat de mogelijkheid om een buddy te krijgen, een meer ervaren pleegouder. En naast je eigen netwerk zijn er diverse instanties die jouw pleegkind een dagje kunnen opvangen, zoals voor 12+ Stichting Bont in Rotterdam.’
