Ik werkte lang geleden als groepsleider in een kinderhuis, waar kinderen in een groep woonden. Dat vond ik heel triest. Toen ik daar stopte, heb ik tegen mijn man gezegd: “Dan gaan we ze mee naar huis nemen. We gaan ervoor zorgen dat een paar kinderen daar een betere opvoeding krijgen.” Dat is mijn reden.
Ja, dat kan ik zeker. Ik ben inmiddels zo’n 24 jaar pleegouder en we hebben in die tijd eigenlijk alles meegemaakt. Pleegzorg heeft me ontzettend veel rijker gemaakt aan ervaringen. We hebben ongelooflijk veel meegemaakt en alle hoeken van de samenleving gezien. Dat is ontzettend waardevol. Daarnaast hebben we ook vier kinderen langdurig opgevangen en samen met hun ouders een beter leven gegeven. Dat is natuurlijk geweldig!
Ja, enorm positief. We hebben er echt heel veel van geleerd. Zoals ik al zei, pleegzorg heeft ons leven ontzettend verrijkt. Daarmee bedoel ik natuurlijk niet financieel, maar in ervaringen en inzichten. We hebben ongelooflijk veel geleerd.
Ik heb bijvoorbeeld geleerd dat ouders hele gewone mensen zijn die ook hunkeren naar respect, liefde en aandacht. Dat heb ik ervan geleerd. Ik heb ook geleerd dat kinderen van veel mensen kunnen houden, zowel van hun eigen ouders als van ons. Dat is een waardevolle les.
We hebben heel bijzondere kinderen mogen opvoeden en van elk van hen hebben we iets unieks geleerd. Wat ik ook heb geleerd, is dat liefde veel groter en rijker is dan we denken en dat het zich uitstrekt, niet alleen naar het kind, maar ook naar de ouders. Dat is ongelooflijk mooi.
Het belangrijkste om te begrijpen is dat de ouders altijd de ouders van het kind blijven. Als je daar niet voor open kunt staan of dat niet kunt accepteren, ontneem je een kind een wezenlijk deel van zichzelf. Dat is denk ik het allerbelangrijkste wat ik zou willen meegeven over pleegzorg.
Daarnaast is liefde veel meer dan alleen maar houden van. Het is ook een stuk loslaten. Het is samenwerken en altijd in het belang van het kind handelen. Maatwerk bieden is essentieel. Ieder kind is uniek en heeft daarom een unieke aanpak nodig.
Er is één moment dat direct bij me opkomt. Dit gebeurde bijna 18 jaar geleden. Toen kwam het allerkleinste baby’tje ooit bij ons wonen, een meisje dat blind en autistisch was. Haar vader stond bekend als een zeer agressieve man. Bij één van de eerste bezoeken was hij ongelooflijk boos op iedereen, en we waren bang dat hij gewelddadig zou worden.
Op een gegeven moment stond hij in de kamer, heel boos. Vlak daarvoor had ik hem gevraagd of ik alsjeblieft een foto van hem mocht maken samen met zijn dochter, omdat ik het zo belangrijk vond om hem op foto te hebben als vader zijnde. Hij stond heel boos op, draaide rond in de kamer, en zei toen ineens: “Ik heb God om een oplossing gevraagd. En toen kwam jij. En nu is het goed.” Dat moment is me altijd bijgebleven. Het was zo bijzonder.
Sindsdien zijn we vrienden geworden. Hij is niet de allerliefste man op aarde, maar wel een fantastische vader voor zijn dochter. Soms begrijpt hij dingen niet, maar dan leggen we het hem uit. Ik denk dat dit één van de meest bijzondere ervaringen was die ik heb meegemaakt in de pleegzorg.
Ik zou willen zeggen dat je goede begeleiding kunt krijgen en dat je veel meer kunt dan je denkt. Problemen zijn er om opgelost te worden, en door ze aan te pakken, groei je als persoon. Het is vaak zwaar, ja, maar het is absoluut de moeite waard.
Als ik kijk naar de kinderen hier, maar ook naar mezelf, zie ik hoe waardevol het is. Ja, er waren echt slechte tijden, hele slechte tijden. Maar ik ben zo blij dat ik dit heb gedaan in mijn leven. Het is een ervaring die ik niet had willen missen.
De ondersteuning die ik vooral heb gekregen is veel begrip en de ruimte om te zijn wie ik ben en te doen wat goed voor mij en mijn kinderen is. We hadden regelmatig contact en ik ervaarde altijd veel begrip. Dat is heel erg belangrijk.
Het feit dat ze hier wonen heeft ervoor gezorgd dat ze zijn geworden wie ze nu zijn: volwaardige mensen met een heleboel uitdagingen. Ik weet niet of ze dat ergens anders ook zouden zijn geworden. En daarmee bedoel ik niet dat ik zo fantastisch ben, maar het feit dat ze in een gewoon gezin mochten opgroeien in plaats van in een instelling.
Dit heeft ervoor gezorgd dat ze groter en sterker zijn geworden. Enver heeft geholpen door vooral het maatwerk dat wij boden te zien en te ondersteunen. Het feit dat we vaak eigenwijs waren en op onze eigen manier deze kinderen een thuis hebben gegeven, heeft bijgedragen aan hun ontwikkeling.
Ik denk dat mijn kinderen daardoor veel mooiere mensen zijn geworden.
De grootste uitdaging zijn denk ik de ouders. Jammer genoeg, want eigenlijk zou de grootste uitdaging het kind moeten zijn. Maar op de een of andere manier vinden veel pleegouders de ouders het meest ingewikkeld. Dit houdt veel pleegouders of aspirant-pleegouders ook tegen.
De angst dat een kind weg kan gaan, terug naar de ouders kan gaan, of dat je moet samenwerken met moeilijke ouders, is er altijd. Hoe ga je daar het beste mee om? Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je naast de ouders gaat staan, niet tegenover hen. Je bent een co-ouder als pleegouder.
Door naast de ouders te gaan staan en samen te werken, bijvoorbeeld door naast hen te zitten tijdens een rechtszaak, laat je zien dat je bereid bent samen te werken. Je zegt dan tegen hen: “Oké, de rechter heeft besloten dat jij het niet mag doen, maar wij willen het samen doen.” Daar wordt het kind veel beter van.
Ik vind het hartstikke goed dat onze verhalen worden gedeeld, absoluut. We hebben hele bijzondere pleegkinderen en hebben vier pleegkinderen opgevangen. Dat is een bijzonder verhaal. Maar ik denk dat de grote gemeenschappelijke deler is het feit dat je een kind van een ander in je huis hebt. Dat herkent iedereen.
Dus ik vind het prima als mijn verhaal gedeeld wordt, of als ik zelf het verhaal deel om andere mensen aan te zetten tot pleegouderschap. Want ik gun ieder kind een plekje waar het mag zijn, als kind en als kind in een gezin. Het is zo belangrijk dat een kind die basis krijgt om verder te groeien. Dus als mijn verhaal daaraan kan bijdragen, doe ik dat heel graag.
