Op dinsdag 8 juli organiseerden JongWijs en de Nederlandse Vereniging voor Pleeggezinnen (NVP) een spiegelbijeenkomst bij Enver in Rotterdam. In het hele land worden dit soort bijeenkomsten gehouden. Tijdens deze avond spraken zes jongvolwassenen over hun ervaringen in de pleegzorg. Ze deden dat open en eerlijk, onder begeleiding van een host. Ze vertelden hoe hun puberteit verliep en wat zij belangrijk vonden in de hulp die ze kregen. Wat deden pleegouders en begeleiders goed? En wat kon beter? Er kwamen belangrijke onderwerpen aan bod, zoals onzekerheid over de toekomst, vertrouwen en het vormen van je identiteit. Het werd opnieuw duidelijk: jongeren willen écht gezien worden. Ze willen dat er naar hen geluisterd wordt, dat er vertrouwen in hen is en dat volwassenen soms ook gewoon stil kunnen zijn.
Wat bleef ons bij uit dit gesprek?
- “Help mij als ik het moeilijk vind om naar mijn pleegouders te gaan. Soms heb ik iemand nodig die die stap met mij zet.”
- “Ik ben het schip. Jullie helpen mee met sturen op mijn reis naar wie ik ben en waar ik vandaan kom.”
- Jongeren willen voelen dat ze welkom zijn, ook als het even niet goed gaat. “Ik ben oké en ik mag blijven” geeft hen kracht.
- “Stel mij gewoon de vraag en heb vertrouwen in mijn antwoord.”
- Werken aan je identiteit kan op veel manieren – er is geen standaardaanpak.
Ervaring van Denise, pleegzorgbegeleider:
“Ik vond het een inspirerende avond. De jongeren vertelden zo open over hun ervaringen met pleegouders, begeleiders, voogden en anderen. Wat mij raakte, was dat sommigen dachten dat ze op hun 18e móésten vertrekken. Alsof dat een vaste regel is. Daar wil ik in mijn werk meer aandacht aan geven. Ik wil jongeren en pleegouders beter uitleggen hoe het echt zit. Ook viel me op hoe belangrijk mijn rol als brug kan zijn tussen puber en pleegouder. Tegelijkertijd zag ik dat dit per jongere verschilt. Niet iedereen heeft die brug nodig – het hangt af van de situatie. Dat maakt ons werk maatwerk. Ik ben blij dat ik erbij was. Het heeft me nieuwe inzichten gegeven die ik zeker meeneem.” Tot slot: dank aan de jongeren voor hun openheid, aan de pleegouders en professionals voor hun betrokkenheid, en aan JongWijs, de NVP en de host.
Samen blijven we leren.